شهاب حسینی فاش کرد| بزرگترین آرزوی من برای سینمای ایران چیست؟

شهاب حسینی، بازیگر برنده جایزه کن که این روزها همزمان با اکران فیلم "رها" و پخش سریال "آبان" در نمایش خانگی، در گفت‌وگویی صمیمی شرکت کرد. او در این گفت‌وگو از معیارهایش برای انتخاب نقش، خاطرات دریافت جایزه کن و آرزوهایش برای سینمای ایران سخن گفت.

معیار انتخاب نقش:
حسینی با صراحت اعلام کرد: "اگر مفهوم یک فیلمنامه روی کاغذ، من را به‌عنوان یک بازیگر جذب نکند، حتی در برابر کوهی از طلا هم حاضر نیستم آن نقش را ایفا کنم." او درباره انتخاب‌های اخیرش توضیح داد: "فیلم 'رها' به‌گونه‌ای بود که احساس کردم درد خودم را در آن پیدا می‌کنم. در فیلم 'آشغال‌های دوست‌داشتنی' هم همین شرایط بود."

خاطره دریافت جایزه کن:
بازیگر "فروشنده" خاطره جالبی از دریافت جایزه کن تعریف کرد: "شب قبل از برگزاری آیین اختتامیه، راز و نیازی با خدا داشتم... وقتی نامم اعلام شد، ابتدا داشتم برای فرد برگزیده دست می‌زدم که دیدم دوربین‌ها روی خود من آمده‌اند!"

انتقاد از سیستم داوری:
حسینی با اشاره به تجربه حضور در هیأت داوران جشنواره فیلم‌کوتاه تهران گفت: "احساس می‌کردم فیلم‌هایی که از نظر فنی و هنری مورد توجه داوران نبوده‌اند، صرفا به دلیل دنبال کردن منویات خاص، مورد حمایت قرار می‌گیرند."

آرزوی بزرگ برای سینمای ایران:
بازیگر سرشناس ایرانی آرزوی جسورانه‌ای مطرح کرد: "یکی از آرزوهای من این است که در سینمای ایران چیزی به نام پروانه ساخت نداشته باشیم. واقعا دیگر نمی‌شود 7 نفر بنشینند و درباره یک فیلم تصمیم بگیرند."

نگاه به آینده سینما:
حسینی پیشنهاد داد: "صدور پروانه نمایش نیاز به یک آکادمی دارد که محدود به سینماگران نباشد و اساتید دانشگاه و کارشناسان اقتصادی هم باید در آن حضور داشته باشند."

دغدغه‌های فرهنگی:
این بازیگر با اشاره به برخی محدودیت‌ها گفت: "اگر درباره واقعیت‌های تلخ درون خانه خودمان، با خودمان حرف بزنیم، مگر ترس دارد؟ زمانی من به خارج از کشورم می‌روم و مسائل داخلی خانه‌ام را آنجا فریاد می‌زنم."

تجربه بازی در "حوض نقاشی":
حسینی درباره یکی از چالش‌برانگیزترین نقش‌هایش توضیح داد: "برای بازی در این نقش به موسسه‌ای رفتم که محل نگهداری بچه‌هایی از این دست بود. یک روز یکی از آنها پرسید چرا نگاه می‌کنی؟ این سوال کلید ایفای نقش برای من شد."

این گفت‌وگوی صریح شهاب حسینی نه‌تنها نگاه عمیق او به سینما را نشان می‌دهد، بلکه از دغدغه‌های یک هنرمند پیشکسوت برای آینده صنعت سینمای ایران پرده برمی‌دارد. آرزوی او برای حذف پروانه ساخت و ایجاد سیستم داوری حرفه‌ای‌تر، می‌تواند نقطه آغازی برای بحث‌های جدی در جامعه سینمایی کشور باشد.