سایه نوید محمدزاده بر سر نوید پورفرج| آیا این بازیگر هویت خود را گم کرده است؟

نوید پورفرج، بازیگری که در نخستین تجربه‌ی سینمایی خود در کنار نوید محمدزاده و در فیلم تحسین‌شده‌ی “مغزهای کوچک زنگ‌زده” به کارگردانی هومن سیدی، توانست استعداد خود را به نمایش بگذارد و نشان دهد که شایسته‌ی حضور در میان بازیگران برتر نسل خود است، اما همین هم‌جواری با محمدزاده، تاثیر زیادی بر کارنامه‌ی هنری او گذاشته است. پورفرج با وجود دو بار نامزدی سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در جشنواره‌ی فیلم فجر، هنوز نتوانسته از این سایه بیرون بیاید و امضای شخصی خود را بر نقش‌ها بزند.

پس از آن، پورفرج در فیلم‌هایی مانند “مغز استخوان” و “گوزن‌های اتوبان”، همان تیپ بازیگری عصیانگرانه نوید محمدزاده را با کمی تغییر در لحن دنبال کرد: جوانانی سرکش، ستیزه‌جو، با درونی پر از خشم و سرکشی پنهان. این نقش‌ها اگرچه ظاهراً به او می‌آمد، اما هر بار حس تکرار را برای مخاطب به همراه داشت. بدتر از آن، پورفرج حتی در آثاری چون “زالاوا” و “بی‌بدن” - که ذاتاً بافتی آرام‌تر و پیچیده‌تر داشتند و از جنس درام‌های پلیسی و اتمسفریک بودند - نیز نتوانست از آن قالب بیرون بیاید و به دام تقلید از بازی نوید محمدزاده در “سرخپوست”، ساخته‌ی تحسین‌شده‌ی نیما جاویدی، افتاد.

این بدان معناست که نوید پورفرج، حتی در موقعیت‌هایی که فرصت خلق یک کاراکتر منحصربه‌فرد را داشت، ناخودآگاه به الگوی آشنای محمدزاده بازگشت. پورفرج، به گواه استعداد و غریزه‌ای که دارد، می‌تواند بازیگری خاص و متفاوت در سینمای ایران باشد؛ به شرطی که بتواند صدای خود را از دل این تکرار بیرون بکشد و جسارت این را داشته باشد که از وسوسه‌ی “یک نوید محمدزاده‌ی دیگر شدن” رهایی یابد.