پژمان جمشیدی در «بی بدن»: ضجه‌های دردناک از عمق ناراحتی در پشت صحنه!

فیلم سینمایی بی بدن یا به بیان تبلیغاتی‌اش بیبدن، فیلمی جنایی است که از یک پرونده قضایی مهم الهام گرفته است. داستان فیلم با تغییراتی به یک پرونده معروف جنایی دهه 90 اشاره دارد؛ پرونده قتل غزاله شکور به دست آرمان عبدالعالی که چندین بار تا مرحله اجرای حکم رفت و برگشت و یکی از پیچیده‌ترین پرونده‌های چند سال اخیر ایران بود که حاشیه‌هایی هم در فضای مجازی داشت.

صحنه اول فیلم یک صحنه اعدام در ملا عام است؛ این سکانس علاوه بر اینکه شما را پشت قاب تلویزیون میخکوب می‌کند، حاوی ظرافت‌های خاص خود است؛ برای مثال جمعیت یک صدا فریاد می‌زند «بخشش». چیزی که برخلاف انتظار از حضار تماشاچی اعدام است. ساده است، آن‌ها آمده‌اند که اعدام ببینند! اما کارگردان در ادامه پس از کشمکش‌های بسیار و البته نشان‌دادن کامل صحنه اعدام، تصمیم می‌گیرد قاتل را دار نزند؛ این کار از طریق اعلام بخشش مادر مقتول پس از دیدن صحنه اعدام رخ می‌دهد. سکانس اول فیلم به ما می‌فهماند که سروکار داستان با اعدام است.

پایان‌بندی فیلم بی بدن، اگرچه به لحاظ دراماتیک قوی است، اما ممکن است برخی مخاطبان را راضی نکند. البته که نگاه از پایین به بالایی که الناز شاکردوست در صحنه پایانی دارد، به خوبی حاکی از نگاه به سکوی اعدام است و حتی اندکی رضایت هم در نگاهش دیده می‌شود، اما در نهایت با یک پایان قطعی مواجه نیستیم. این پایان‌بندی نسبتا تلخ و گشوده یا به اصلاح «باز»، مخاطب را به فکر وا می‌دارد و به او اجازه می‌دهد تا درباره مسائل مطرح‌شده در فیلم، بیشتر تأمل کند.