نقی معمولی در «پایتخت 7» با اشعار رودکی، آبرومونو جهانی کرد!

ابوعبدالله جعفر بن محمد بن حکیم بن عبدالرحمن بن آدم (حوالی 858 – 940/41) متخلص به رودَکی (فارسی تاجیکی: Рӯдакӣ)، شاعر، خواننده و موسیقی‌دانی بود که به‌عنوان نخستین شاعر برجسته‌ای که به زبان فارسی نو سرود شناخته می‌شود. او که شاعر دربار سامانیان بود، بنا بر گزارش‌ها بیش از 180٬000 بیت شعر سروده، اما تنها بخش کوچکی از آثار او به جا مانده است؛ از جمله قسمت‌هایی از نسخه منظومه کلیله و دمنه که مجموعه‌ایست از حکایات هندی.

بوی جوی مولیان آید همی

یاد یار مهربان آید همی

ریگ آموی و درشتی راه او

زیر پایم پرنیان آید همی

آب جیحون از نشاط روی دوست

خنگ ما را تا میان آید همی

ای بخارا! شاد باش و دیر زی

میر زی تو شادمان آید همی

میر ماه است و بخارا آسمان

ماه سوی آسمان آید همی

میر سرو است و بخارا بوستان

سرو سوی بوستان آید همی

آفرین و مدح سود آید همی

گر به گنج اندر زیان آید همی

در این شعر، شاعر از عطر و یاد دوستی سخن می‌گوید که با بوی جوی مولیان تداعی می‌شود. او به زیبایی و شادی بخارا اشاره می‌کند و آن شهر را به عنوان محلی پر از شادی و سرور توصیف می‌کند. همچنین، می‌گوید که دوستی باعث نشاط و زیبایی آب جیحون است و میرزایی (حاکم) را به عنوان شخصی خوشحال و دل‌انگیز معرفی می‌کند. در نهایت، شاعر بر اهمیت مدح و ستایش تأکید دارد و اگر بر مایحتاج و گنج‌ها آسیب وارد شود، باز هم مخاطب را دعوت به شادی و یادآوری دوستی می‌کند.